„Wyznacznikiem poezji jest Bóg
Wyznacznikiem przyjaźni jesteś ty
Ale nie sam”
Krystyna Guranowska-Stolarz

Trzeba dużej odwagi, aby zdecydować się na tworzenie bajek w naszych czasach. Pozornie jest łatwiej niż kiedyś, bowiem świat imaginacji łączący się z realną rzeczywistością rozszerzył granice, zaanektował tereny niegdyś nieznane, w czym pomogły mu niewątpliwie film, telewizja, Internet, coraz rozleglejsza wiedza o kosmosie. A przecież..
Nie zapominajmy! Pisarze – autorzy współczesnych bajek - muszą zmierzyć się z całą przeszłością bajkopisarstwa rodzimego 
i światowego, a także z pamięcią o legendach, mitach, baśniach z dzieciństwa, o cudownych opowieściach babci i dziadka, które niektórzy z nas mają szczęście przywoływać ze wspomnień.
Krystyna Guranowska-Stolarz umiejętnie łączy tradycję ze współczesnością, zbliża horyzonty posługując się bogatą własną wyobraźnią i motywami z wielu znanych nam bajek i opowieści… Odbiorcami mają być w zamierzeniu autorki dzieci – te najmniejsze i te największe – czyli od lat dwóch aż do stu (nie wyłączając i mnie – recenzenta już 80-cio letniego). Oryginalny sposób narracji niewątpliwie sprzyja tym planom. Wydarzenia zaskakują nas, akcja toczy się szybko, błyskawicznie zmieniają się rekwizyty… Szereg utworów to projekty konkretnych zabaw pouczających, wychowujących i rozwijających indywidualne zdolności oraz wrażliwość kolorystyczną, plastyczną, malarską. A w tych akurat dziedzinach poetka odnosi znamienne sukcesy, o czym za chwilę…
Język utworów pełen jest bliskich, również przez nas używanych zwrotów, słów, przysłów, skrótów i odbiega od często stosowanych w bajkopisarstwie stylizacji… Krystyna Guranowska-Stolarz przemawia wprost do odbiorcy poprzez codzienną, potoczną, powszechną gwarę nie tylko wielkiego miasta, ale także miasteczka, osiedla, dzisiejszej odmienionej polskiej wsi, placu zabaw ze znanego mi Saskiego Ogrodu.
Wiersze, wierszyki zwięzłe i dłuższe, rymy i antyrymy, zmienna wersyfikacja, różnorodne – często świadomie zakłócane rytmy, asonanse i dysonanse, eksperymenty i żarty wpisane w teksty wzbogacają ten tom od A do Z poetycki.
Świat tu przedstawiony to nasz świat tu i teraz. Przecież zawsze gdzieś odkryjemy niespodziewany bałagan, a muszki większe i mniejsze pojawią się obok naszych snów. I wszędzie spotkać możemy Brzydulinkę z olbrzymim nochalem, lub skrzypka nie będącego wirtuozem… Nagle też pojawi się wąż, być może uciekinier z terrarium… A zresztą czy to ważne skąd? Przecież, to bajka!
Zachwyciły mnie rysunki tworzone finezją, delikatną kreską, pełne ruchu i wewnętrznej energii, subtelne, nagle zatrzymane kadry animowanego filmu. Odczytujemy w nich szereg informacji psychologicznych o charakterach stworzonych przez artystkę postaci, o wyrazistych twarzach, odbijających uczucia i myśli. 
Andrzej Zaniewski

 

 

 

BAJKA O ŚMIECIUSZKU

W pewnym miejscu, w małym domku

Gdzieś na miasta pograniczu

Żył śmieciuszek – w swoim kątku

W czym, przeszkadzał sobie w życiu

 

W dzień by leżał jak niezdrowy

W łóżku lub przy komputerze

Nie chciał także pójść do szkoły

Chciałby tylko w łóżku leżeć

 

Raz, gdy przyszła zawierucha

Tu wkroczyła wielka mucha

Odtąd dręczy go szalenie

Kiedy tylko słodko drzemie

 

Po kołderce sobie lata

Bzyków, brzęków – pełna chata

Kiedy on tak sobie, śpi

Mucha robi mu - bzy, bzy

 

Nie opuszcza go świntuszka

Mała muszka kocmołuszka

Ciągle brzęczy mu nad głową

Stale z wartą honorową

 

Ma tu raj, który dla muszek

Wokół - cóż - brudku wianuszek!

Patrzy – widzi sterty gazet

Ten bałagan – jej kabaret

 

Wśród tych śmieci, czekolady

Wódek, cukrów i pomadek

Różnych pudeł, książek sto

Nawet więcej, bo w nich szkło

 

Wszystko jest porozrzucane

I syropem upaprane

Mucha ma świetne królestwo

Skąd wychodzi własną ścieżką

 

Tu ma moli wyższą klasę

A przy nich niezły frykasek

Trochę jajek zgniłych zbuków

Co rozbiły się od stuku

 

Część tej menażerii mieszka

I nie ma zamiaru pierzchać

Co też zrobi ten leniuszek?

Może go rozboleć brzuszek!

 

Jak się leń ten wykaraska

Gdy tu wszystko wnet potrzaska!

Co więc zrobisz w tym śmietniku

Mój Śmieciuchu - ty niebożę!

 

Wciąż donosisz i nie zjadasz

Więc z pokojem, coraz gorzej!

Nie możesz sobie posprzątać

Nikt, by tutaj się nie bawił

 

Twoje są te wszystkie kąta

Obyś ich nie zmarnotrawił

Dalej się nic nie przejmujesz

Mamę męczysz wciąż na nowo

 

By kupiła coś nowego

Czy to nie jest – nałogowo!

W końcu zdejmij urok z siebie

Ten koszmarek swój ogarnij

 

Jeśli z niego nie wygrzebiesz?

- No, to będziesz mieszkał w szmatni!

 

Piosenka – Wielkanocny NIESFORNY CHOCHOLIK

Jestem sobie ten chocholik

Który mieszka na półeczce

Z cokoliku na cokolik

Skaczę szybko – wołam jeszcze

 

Skaczę, skaczę na twe klocki

Z klocka na klocek uderzam

Słychać dźwięczek stuku–puku

- do pudełka twego zmierzam

 

Do pudełka, gdzie zabawki

Różne autka stąd wybieram

Jedno jedzie, drugie stoi

Trzecie wozi lalkę teraz

 

Lalka w szmatkach i w koronkach

Siedzi śmiejąc się radośnie

To siostrzyczki ta – Pieszczonka

Mówi – mama - coraz głośniej

 

A na stole jest zajączek

Śliczne jajka kolorowe

Jest baranek z chorągiewką

Jajka złote i różowe

 

Malowane w cebulniku

Malowane są w buraczkach

Tu zajączek Fikuś- Mikuś

On maluje jak na znaczkach

 

W różne śliczne małe wzorki

Kwiatki listki i kółeczka

Jedne w prawo, drugie w lewo

Przy nich stoi – buteleczka

 

Buteleczka z żywą wodą

Poświęconą, co w kościele

Z niej się kropi na Wielkanoc

Albo przedtem, gdy Popielec

 

Ale kiedy ksiądz w trzech króli

Przyjdzie do nas na wizytę

Dziatki grzeczne też przytuli

Opryskując diabła przy tym

 

Kiedy wchodzę do kościoła

Zmaczam w wodzie rękę swoją

Znakiem krzyża - przebacz wołam

Pan Bóg Twoją jest ostoją!

 

Jemu zawierz smutek ducha

Chochliczek także pomoże

Lepiej kiedy go posłuchasz

To nigdy nie będzie gorzej